Dunning-Kruger Effect

 The Dunning-Kruger effect is a cognitive bias in which people with limited knowledge or skill overestimate their own competence and ability.

This phenomenon was named after social psychologists David Dunning and Justin Kruger, who described it for the first time in 1999.

According to the Dunning-Kruger effect, people who lack knowledge or skills in a certain area are often unable to identify their own limitations and exaggerate their own talents.

This can lead to poor decision-making and performance of tasks relating to that subject.

Individuals with high levels of knowledge and competence in a certain sector, on the other hand, may underestimate their abilities and expertise due to the presumption that others have similar qualities.

Overall, the Dunning-Kruger effect emphasizes the importance of self-awareness and the necessity of acknowledging one's own limitations in order to progress and flourish in a certain subject.

Dunning-Kruger බලපෑම යනු යම් වසමක අඩු හැකියාවක් හෝ දැනුමක් ඇති පුද්ගලයන් තමන්ගේ නිපුණතාවය සහ හැකියාව අධිතක්සේරු කරන සංජානන නැඹුරුවකි.

මෙම සංසිද්ධිය 1999 දී මුලින්ම විස්තර කළ සමාජ මනෝවිද්යාඥයින් වන ඩේවිඩ් ඩනින්ග් සහ ජස්ටින් කෘගර් විසින් නම් කර ඇත.

Dunning-Kruger බලපෑමෙන් ඇඟවෙන්නේ යම් ප්‍රදේශයක දැනුම හෝ කුසලතා නොමැති පුද්ගලයින්ට බොහෝ විට තමන්ගේම අඩුපාඩු හඳුනා ගැනීමට සහ ඔවුන්ගේ හැකියාවන් අධිතක්සේරු කිරීමට නොහැකි බවයි.

මෙමගින් වැරදි තීරණ ගැනීමට සහ එම ක්ෂේත්‍රයට අදාළ කාර්යයන්හි දුර්වල ක්‍රියාකාරිත්වයට හේතු විය හැක.

අනෙක් අතට, නිශ්චිත ක්ෂේත්‍රයක ඉහළ මට්ටමේ දැනුමක් සහ නිපුණතාවයක් ඇති පුද්ගලයින් අනෙක් අයට සමාන හැකියාවන් ඇතැයි උපකල්පනය කිරීම හේතුවෙන් ඔවුන්ගේ හැකියාවන් සහ දැනුම අවතක්සේරු කළ හැකිය.

සමස්තයක් වශයෙන්, Dunning-Kruger ආචරණය ස්වයං දැනුවත්භාවයේ වැදගත්කම සහ දී ඇති වසම වැඩිදියුණු කිරීමට සහ සාර්ථක වීමට තමාගේම සීමාවන් හඳුනා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය ඉස්මතු කරයි.

The First Ever Temple of the Tooth Relic in Sri Lanka

Some little-known historical facts about the first ever "Temple of the Tooth Relic" of the Gautam Buddha in Sri Lanka.

In the fourth century CE, King Guhasiva of Kalinga in India possessed a precious relic, a Buddha's tooth.

For hundreds of years, the tooth was thought to confer a divine right to govern whoever owned it, causing political unrest.

Fearing that the object of his Buddhist worship might be removed from him violently, the King discreetly sent the tooth away with Princess Hemamali and her spouse, Prince Danthakumara.

Legend has it that they travelled to Sri Lanka disguised and with the tooth hidden in Princess Hemamali's hair.

Some accounts place their arrival in Sri Lanka at Trincomalee, while others place it at Welitota or present-day Balapitiya.

Pali Dalada Vansaya, or the Chronicle of the Tooth Relic, records the legend that they landed in Balapitiya, at the mouth of the Maduganga estuary.

According to legend, the pair hid the tooth in a sand shelter at Kothduwa while staying there before handing it to King Sirimeghavanna, the king of Sri Lanka at the time.

Deva Pathiraja, a minister to King Parakramabahu IV, who reigned in the 14th century, rediscovered Kothduwa several centuries later after it had gotten disconnected from the mainland and overgrown with vegetation.

The Minister planted one of the 32 sacred buds of Jaya Sri Maha Bodhi on the island.

During the turbulent 16th century, when the Sitawaka and Kotte kingdoms vied for power and the Portuguese threatened the shores of Sri Lanka, it is said that the tooth relic was kept by the hot-headed prince Veediya Bandara, who returned it to Kothduwa for safekeeping.

The island and the Dethis Maha Bodhi erected there fell into disuse once more until merchant "Samson Rajapakse" became interested in the area in the 1860s. He had the current temple constructed around the Bodhi tree.

ක්‍රිස්තු වර්ෂ හතරවන සියවසේදී ඉන්දියාවේ කාලිංග රාජ්‍යයේ සිටි ගුහසීව රජු සතුව බුදුන්ගේ දළදාවක් වූ වටිනා ධාතුවක් තිබී ඇත.

වසර සිය ගණනක් තිස්සේ දේශපාලන නොසන්සුන්තාව ඇති කරමින් එය අයිති කාට වුවද පාලනය කිරීමට දතට දිව්‍යමය අයිතියක් ලබා දෙන බව විශ්වාස කෙරිණි.

තම බෞද්ධ නමස්කාරයේ වස්තුව ප්‍රචණ්ඩකාරී ලෙස ඔහුගෙන් ඉවත් වේ යැයි බියෙන් රජු හේමමාලි කුමරිය සහ ඇගේ සහකරුවා වූ දන්තකුමාර කුමරු සමඟ දළදාව පිටත් කර හැරියේය.

හේමමාලි කුමරියගේ කොණ්ඩයේ දත සඟවාගෙන වෙස්වලාගෙන ඔවුන් ලංකාවට පැමිණි බව ජනප්‍රවාදයේ සඳහන් වේ.

සමහර ගිණුම් ඔවුන්ගේ ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණීම ත්‍රිකුණාමලයේ ද, තවත් සමහරු එය වැලිතොට හෝ වර්තමාන බලපිටියේ ද සටහන් කරති.

පාලි දළදා වංශය නොහොත් දළදා වංශයේ ඔවුන් මාඩුගඟ මෝය කටින් බළපිටියට ගොඩ බැස්ස බවට ජනප්‍රවාදය සටහන් වේ.

පුරාවෘත්තයට අනුව, මෙම යුගලය එකල ශ්‍රී ලංකාවේ රජ වූ සිරිමේඝවණ්ණ රජුට භාර දීමට පෙර කොත්දූවෙහි රැඳී සිටියදී එහි වැලි මඩුවක සඟවා තැබූහ.

14 වැනි සියවසේ රජ කළ IV පරාක්‍රමබාහු රජුගේ අමාත්‍යවරයකු වූ දේව පතිරාජ, කොත්දූව ප්‍රධාන භූමියෙන් විසන්ධි වී වෘක්ෂලතාදියෙන් වැසී ගිය පසු සියවස් ගණනාවකට පසු එය නැවත සොයා ගන්නා ලදී.

අමාත්‍යවරයා විසින් ජය ශ්‍රී මහා බෝධීන් වහන්සේගේ පූජනීය අංකුර 32න් එකක් දිවයිනේ රෝපණය කළේය.

කැළඹිලි සහිත 16 වන සියවසේදී, සීතාවක සහ කෝට්ටේ රාජධානි බලය සඳහා තරඟ කළ විට සහ පෘතුගීසීන් ශ්‍රී ලංකාවේ වෙරළට තර්ජනයක් වූ විට, දළදා වහන්සේ  වීදිය බණ්ඩාර කුමාරයා විසින් තබා ඇති බවත්, එය කොත්දූවට ආපසු ලබා දුන් බවත් කියනු ලැබේ. .

1860 ගණන් වලදී "සැම්සන් රාජපක්ෂ" වෙළෙන්දා මෙම ප්‍රදේශය ගැන උනන්දු වන තෙක් දිවයින සහ එහි ඉදිකරන ලද දෙතිස් මහා බෝධිය නැවත වරක් භාවිතයෙන් ඉවත් විය.

ඔහු බෝධිය වටා වත්මන් විහාරය ඉදිකරන ලදී.

My Podcast

Old Colombo Lighthouse

The Old Colombo Lighthouse, located in the Sri Lankan capital city of Colombo, is a historic landmark that dates back to the 19th century. The lighthouse is situated on a rocky outcrop at the entrance to the Colombo Harbour and was originally built in 1857 by the British colonial administration.

The lighthouse was designed by the renowned Scottish engineer, James Douglass, who was also responsible for the construction of several other lighthouses in Sri Lanka and India. The tower stands at a height of 29 meters and has a range of 18 nautical miles, making it an important navigational aid for ships entering the harbour.

The original Colombo lighthouse was located on a bastion on the ocean edge of the fort, was a neo-classical structure, with a 23 m (75 ft) wooden light tower rising from a two-story circular brick building and surrounded by an elaborate colonnade. It was erected in 1829 and subsequently demolished with the removal of the fort ramparts between 1869 and 1871.

The clock mechanism was constructed by the renowned English clockmaker, Dent, who was also responsible for manufacturing the clock (Big Ben) at Westminster Palace in 1852. The clock tower was formally commissioned on 25 March 1857. The bells in the clock tower consisted of a main bell of approx. 250 kg (550 lb) and two auxiliary bells of 152 kg (335 lb).

The original lighthouse was a simple structure made of brick and mortar, with a spiral staircase leading up to the lantern room at the top. In 1920, the lighthouse was electrified, and a rotating optic lens was installed to improve its visibility. The lens was made by Chance Brothers, a British glass manufacturer, and was considered a state-of-the-art technology at the time.

In 1976, a new lighthouse was built nearby, which replaced the old lighthouse as the main navigational aid for ships entering the harbour. The old lighthouse, however, continued to function as a secondary lighthouse until 1996 when it was decommissioned.

Today, the Old Colombo Lighthouse is a popular tourist attraction and a reminder of Sri Lanka's colonial past. The tower has been restored and is now used as a clock tower, with the original optic lens on display at the National Maritime Museum in Colombo.

Visitors to the lighthouse can climb up to the top of the tower and enjoy panoramic views of the city and the harbour. The surrounding area has also been developed into a beautiful park, making it a popular spot for picnics and leisurely walks.

To summarize, the Old Colombo Lighthouse is an interesting piece of Sri Lankan history as well as a significant landmark that has weathered the test of time. It is a must-see for anyone visiting Colombo and serves as a reminder of the island's colonial past.

(Picture credit to its rightful owner).

 

 

Colombo Red Mosque / ජාමි උල්-අල්ෆර් පල්ලිය

The Colombo Red Mosque, also known as the Jami Ul-Alfar Mosque, is a historical mosque located in the heart of Colombo, the commercial capital of Sri Lanka. It is one of the most recognizable landmarks in the city, thanks to its striking red and white striped façade and minaret.

The mosque was built in 1908 by the Muslim community in Colombo, led by H.L. Abdul Gaffoor, a prominent local businessman and philanthropist. The design of the mosque was inspired by the Indo-Saracenic style of architecture, which combines elements of Indian and Islamic architecture.

The mosque's most distinctive feature is its minaret, which stands at 92 feet tall and is topped with a golden crescent. The minaret is designed to resemble the minarets of the Great Mosque of Samarra in Iraq, which is known for its iconic spiral staircase.

The interior of the mosque is just as impressive as its exterior. The prayer hall is adorned with intricate geometric patterns and calligraphy and is illuminated by a series of stained glass windows. The central dome is decorated with a beautiful floral motif, and the pulpit is made of carved wood.

The mosque is not just a place of worship; it is also a symbol of the Muslim community's contribution to the cultural and economic life of Colombo. The surrounding area is home to many Muslim-owned businesses, including textile shops, jewellery stores, and restaurants.

Despite its historical and cultural significance, the Colombo Red Mosque has also been the site of controversy. In 2013, a group of Buddhist monks protested outside the mosque, calling for its demolition. The incident highlighted tensions between Sri Lanka's Muslim and Buddhist communities, which have flared up in recent years.

The Colombo Red Mosque remains an important landmark in Sri Lanka's capital city, a testament to the country's multicultural heritage and the enduring legacy of its Muslim community.

කොළඹ රතු පල්ලිය, ජාමි උල්-අල්ෆර් පල්ලිය ලෙසද හැඳින්වේ, එය ශ්‍රී ලංකාවේ වාණිජ අගනුවර වන කොළඹ මධ්‍යයේ පිහිටි ඓතිහාසික මුස්ලිම් පල්ලියකි.

එය කැපී පෙනෙන රතු සහ සුදු ඉරි සහිත මුහුණත සහ මිනාරට් වලට ස්තූතිවන්ත වන අතර එය නගරයේ වඩාත්ම හඳුනාගත හැකි බිම් සලකුණු වලින් එකකි. මෙම පල්ලිය 1908 දී කොළඹ නගරයේ මුස්ලිම් ප්‍රජාව විසින් ඉදිකරන ලද අතර එය ප්‍රමුඛ දේශීය ව්‍යාපාරිකයෙකු සහ දානපතියෙකු වන H.L. අබ්දුල් ගෆූර් විසිනි.

මුස්ලිම් පල්ලියේ සැලසුම ඉන්දියානු සහ ඉස්ලාමීය ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පයේ අංගයන් ඒකාබද්ධ කරන ඉන්දු-සැරසනික් ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පයේ ආභාෂය ලබා ඇත.

මස්ජිදයේ වඩාත් සුවිශේෂී ලක්ෂණය වන්නේ එහි මිනාරය වන අතර එය අඩි 92 ක් උසින් යුක්ත වන අතර එය රන්වන් අඩ සඳකින් යුක්ත වේ. මිනාරට් නිර්මාණය කර ඇත්තේ ඉරාකයේ සමරා මහා පල්ලියේ මිනාරවලට සමාන වන පරිදි වන අතර එය එහි සංකේතාත්මක සර්පිලාකාර පඩිපෙළ සඳහා ප්‍රසිද්ධය.

පල්ලියේ අභ්‍යන්තරය එහි බාහිර පෙනුම මෙන්ම සිත් ඇදගන්නා සුළුය. යාඥා ශාලාව සංකීර්ණ ජ්‍යාමිතික රටා සහ අක්ෂර වින්‍යාසයෙන් සරසා ඇති අතර එය පැල්ලම් සහිත වීදුරු ජනෙල් මාලාවකින් ආලෝකමත් වේ. මධ්‍යම ගෝලාකාරය අලංකාර මල් මෝස්තරයකින් සරසා ඇති අතර, ධර්ම ශාලාව කැටයම් කළ ලී වලින් සාදා ඇත.

පල්ලිය යනු ආගමික ස්ථානයක් පමණක් නොවේ; එය කොළඹ සංස්කෘතික හා ආර්ථික ජීවිතයට මුස්ලිම් ප්‍රජාවේ දායකත්වයේ සංකේතයක් ද වේ. අවට ප්‍රදේශය රෙදිපිළි සාප්පු, ස්වර්ණාභරණ වෙළඳසැල් සහ ආපනශාලා ඇතුළු බොහෝ මුස්ලිම් ව්‍යාපාරවලට නිවහන වේ.

එසේ වුවද, කොළඹ රතු පල්ලිය ශ්‍රී ලංකාවේ අගනගරයේ වැදගත් සන්ධිස්ථානයක් ලෙස පවතී, එය රටේ බහු සංස්කෘතික උරුමය සහ එහි මුස්ලිම් ප්‍රජාවේ චිරස්ථිතික උරුමය පිළිබඳ සාක්ෂියකි.